Yine içimdeki volkan zirvede. Her an patlayacak gibiyim. Ağzımda bile tat alma hücrelerim isyan etmiş gibi. Hiç bir şeyden zevk almıyorum. Bunalımda mıyım acaba? Tıpkı resimdeki gibi hayat beni çekiştiriyor. Yaşadığımı anlayamıyorum. Yüzüme vuran yağmur damlalarını bile hissedemiyorum. Her şey üstüme üstüme geliyor. Yaşamıyor muyum yoksa. Ben neredeyim kayıp mıyım gene.Rotamı kaybettim. Bu soğuk karanlık dünyada akıntıyla sürükleniyor ruhum. Kuytu bir köşe arıyorum. Her taraf keşmekeş, her taraf gerilim yüklüyor omuzlarıma. Güneşi görmek istiyorum. Güneşi gördüğümü fark etme, ışığın sevgisini tenimde hissedebilmek, hayatıma doygunlukla bakabilmek istiyorum. Var olmak istiyorum. Sürüklenmelere bir dur demek, ayaklarımın üzerinde adımlarımı hissederek, isterse yavaş, ama kendi çizdiğim yolumda yürüyebilmek istiyorum. İnsanların çekiştirmelerinden kurtulmak, onlarla aramdaki zincirleri kırıp, istemediğim bu düzenden uzaklaşmak istiyorum. Uzaklaşamıyorum. Uzaklaşamadıkça da deliriyorum. Şimdi elime bir torba alıp ne var ne yoksa doldurup Mamak çöplüğüne göndermek istiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Ne düşündüğünüz önemli