ilk ürünüm

Dikiş makinemi alalı iki haftayı geçti. Biraz yanlış yaparım korkusu, biraz kafamı veremem düşüncesi ile fazla dikiş dikemedim. Halbuki ben de terapi olsun diye dikiş makinesine heveslenmiştim. Ama makinenin başına oturunca, bir magazin veya komedi seyreder gibi zihnimi boşaltamayacağımı anladım. Dikiş de bir sorumluluk işi. Makineyi aldığım günün ertesi, hemen bir kumaşı kızıma gömlek olsun diye kestim. ilk an elim bile titredi neredeyse. Ya yanlış kesersem diye tekrar tekrar ölçtüm. Belki yanlış ölçmüşümdür diye biraz da fazla pay verdim . Benim Burda dergilerim çok eski bu patron da Mart 95 e ait. Yanı kızım doğmamıştı bile. Bir de kumaşı yanına koyup çektim resmini . Buraya kadar iyiydi herşey.Akşamları bir iki dikerim dikerken de fotoğraflarım diyordum. İşin erbabı arkadaşlar böyle yapıyor ya özendim ben de. Ama gel gör ki sağlık sorunları araya girince sadece kafamı dağıtmak için makinenin başına oturdum. İyi ki önceden kesmişim. Yoksa bu kafayla kesemezmişim de. Bir akşam diktiğimi, ertesi akşam söktüm çünkü. Ya kumaşı alttan katlanmış farketmeden dikmişim. Ya ( cepler ) kumaşın önü diye arkasına dikmişim... Böyle maceralı bir dikiş oldu. sonunda bir iki doktorun, tahliller beklenenden farklı çıkabilir. Biz en kötüsünü söyledik demeleriyle az da olsa moralimiz düzeldi. Bu sabah bitirdim ve resimleri koymak istedim. Bu da arkası. Kusurlarımı görmeyin canım. Onbeş senedir elime makas bile almadım belki:)))